In het Beierse Woud wordt al sinds de 14e eeuw glas geproduceerd. De grondstoffen hout en kwartszand waren vanaf het begin in grote hoeveelheden beschikbaar; kalk en, in beperkte mate, gekleurde glasklei werden van buiten aangevoerd, evenals klei voor de smeltkroezen - dit zijn de grote vaten waarin de glaspartij tot op de dag van vandaag in de oven wordt gesmolten bij temperaturen van ruim boven de 1.000 °C. Bij afkoeling tot 1.250 °C wordt de glasmassa stroperig en kan zij alleen nog bij de glasblazer verder worden verwerkt. De glasfabriek Eisch in Frauenau gebruikt tot op de dag van vandaag haar eigen startmengsel. Het bedrijf werd opgericht door Valentin Eisch, een meestergraveur, aanvankelijk als een afwerkingsbedrijf. Dat was in 1946; de eigen glasoven van het bedrijf werd slechts zes jaar later in gebruik genomen. In die tijd werd het familiebedrijf beschouwd als de jongste en kleinste glasblazerij in Beieren - vandaag de dag exporteert Eisch zijn glaswerk naar meer dan 60 landen over de hele wereld. De voorouders van de familie in de streek waren reeds in de 17e eeuw verbonden met het ambacht van de glasblazerij.