Sint-Janskruid huidolie

Sint-Janskruid bloeit gewoonlijk rond Sint-Jansdag, op 24 juni. En nogmaals, de middaghitte creëert de beste omstandigheden voor het oogsten van de bloemen met het hoogste gehalte aan rode olie. Pater Lazarus van het Duits-orthodoxe Drie-eenheidsklooster heeft in de omgeving van Buchhagen manden met bloesems geplukt en deze samen met plantaardige olie in grote inmaakpotten gedaan. Alsof de plant nog niet genoeg zon had, moesten deze potten vervolgens enkele weken in de zon staan om de rode olie te extraheren. Het resultaat: dieprode Sint-Janskruidolie die gebruikt kan worden voor de verzorging van de huid, inclusief de gewrichten. Spaarzaam gebruik is aangewezen voor dit kostbare middel.

"Het is als een hefboom. Als ik bijvoorbeeld een zware steen wil optillen om hem in een muur te plaatsen, heb ik een lange hefboom nodig. Als ik zelf op de steen ga staan, kan ik hem niet optillen. Maar als ik op een andere vaste grond sta en een goede hefboom heb, kan ik elke steen verplaatsen naar waar hij moet zijn." Dit beeld, waarmee abt Johannes de verhouding tussen het klooster en de wereld, tussen tijd en eeuwigheid en de positie van de monnik daarin beschrijft, is geheel aan het leven ontleend. Twintig jaar geleden werd in het rustige stadje Buchhagen ook een steen verplaatst, namelijk de eerste steen van het Duits-orthodoxe klooster van de Heilige Drie-eenheid. Precies op 3 oktober 1990 werd daar begonnen met de werkzaamheden om een plaats te creëren van waaruit de hefboom kon worden verplaatst. Hiervoor moesten veel stenen worden verplaatst. Het is verbazingwekkend hoe abt Johannes zijn droom van een Duits orthodox klooster heeft kunnen verwezenlijken. Jaren eerder, op de berg Athos, had hij zich ondergedompeld in de stroom van overleveringen van de Byzantijnse klooster- en wereldcultuur, en uit de diepten en stroomversnellingen van deze 1500 jaar oude watermassa had hij als schatten alle vaardigheden meegebracht die een monnik nodig heeft: Geloof, trouw en enthousiasme, zingen, schilderen, bouwen, de tuin bewerken, de oogst binnenhalen - en nog veel meer. Zo uitgerust kon hij het aandurven dit alles naar Duitsland te verschepen, maar niet als een exotisch museum, maar als een levend klooster dat zich inzet voor het oudste christelijke culturele erfgoed.