De caritéboom, ook kariténootboom genoemd, wordt tot 15 meter hoog; op de arme gronden van zijn thuisland groeit hij meestal als een solitaire boom. De boom begint pas te bloeien wanneer hij ongeveer 20 jaar oud is, en zijn volle opbrengst wordt bereikt wanneer hij 50 jaar oud is. De eetbare besvruchten groeien in trossen aan de uiteinden van de takken; elke vrucht bevat een ongeveer vier centimeter groot zaad, de kariténoot. Lange tijd mochten alleen vrouwen de vruchten plukken en de pitten verwerken nadat zij het vruchtvlees hadden verwijderd.

De karitéboom groeit alleen in de Sahel-streek in Afrika, waar zijn noten een belangrijke bron van vet zijn voor voeding en huidverzorging. Bij de traditionele, zeer ingewikkelde verwerking worden de kariténoten gedroogd, fijngestampt en verschillende malen verhit, met water gekneed en opnieuw ingedikt. Na enige tijd slaat de schuimende karitéboter neer op de vettige massa. Dit zware werk wordt steeds meer door machines gedaan. Er zijn geen karitéboomplantages - de gerichte vermeerdering ervan is nog niet gelukt; het is nog onbekend onder welke omstandigheden de zaailingen de hemel in groeien.

Sheanoten bevatten ongeveer 50 procent vet. De karitéboter die daaruit wordt gewonnen, kan jarenlang worden bewaard, zelfs bij de hoge temperaturen die in de Sahel heersen, zonder dat conserveringsmiddelen nodig zijn. Het bevat waardevolle vetzuren, een hoog gehalte aan vitamine E heeft een antioxiderende werking, allantoïne ondersteunt de wondgenezing en remt ontstekingen. Natuurlijke karitéboter ruikt vettig-chocoladeachtig, beta-caroteen zorgt voor de lichtgele kleur. Voor de export geraffineerde karitéboter is daarentegen zuiver wit en reukloos.