Het zijn als het ware konijnenjongetjes - wat vooral duidelijk wordt als ze naast de grote paashaas uit dezelfde Seiffen-werkplaats staan - maar ze zijn duidelijk al bereid om mee te helpen in het familiebedrijf. Nou ja, de een is misschien wat oplettender (geslepen lepels), de ander misschien wat terughoudender (neergelegde lepels). Hoe dan ook, de twee paashazen danken hun welsprekende uitdrukking niet alleen aan hun lichaamstaal, maar ook aan de kunstzinnigheid waarmee de opvallende nerf van het essenhout in het ontwerp is verwerkt. Gedraaid uit massief essenhout volgt de nerf expressief de contouren van de figuren en maakt het de twee (niet enige) decoratieve helpers in het familiebedrijf.

Dat zich in het van oorsprong dichtbeboste Erzgebergte een beroemde houtkunst ontwikkelde, is niet alleen te verklaren door de beschikbaarheid van het materiaal. Als industrietak werd de kunstnijverheid des te belangrijker naarmate de plaatselijke mijnbouw snel aan grondstoffen en winstgevendheid verloor. In deze leemte gleed de volkskunst, die de mijnbouw - niet minder dan Kerstmis - nog steeds vormgaf met talrijke motieven. Een centrum van houtkunst ontwikkelde zich rond Seiffen, waar in 1853 een van de eerste vakscholen werd opgericht om het handwerk te promoten. In de zogenaamde speelgoedhoek produceren kleine en grote ambachtelijke bedrijven nog steeds de klassiekers van de volkskunst in het Ertsgebergte: van hoepeldieren en rokende mannen tot mijnwerkersfiguren en notenkrakers tot kaarsenbogen en vleugelpiramides.