Paaseieren watten klein

Dingen die de tand des tijds doorstaan (en meer doen dan alleen een snaar raken bij de tijd) overleven menigeen en mogen ooit traditie worden genoemd. Dat is wat er gebeurde met de paashaas, dat is wat er gebeurde met het paasei - en het is een vergelijkbaar verhaal met het proces dat ongeveer honderd jaar geleden werd ontwikkeld om deze paaseieren met de hand te draaien in Thüringen. Voor degenen die nu misschien gaan denken, omdat Thüringen beter bekend staat om artistiek handwerk van glas en porselein of om de verwerking van hout: ja, deze eieren worden op milieuvriendelijke wijze geproduceerd van watten (cellulose). Dit betekent dat Thüringen als productielocatie opnieuw dichterbij is dan de eerste indruk doet vermoeden: Cellulose wordt gemaakt van hout, meestal zagerijafval - en we zijn terug bij het traditionele materiaal en optimale upcycling. Een onderdompeling in gekleurde gelatine maakt de paaseieren van watten uiteindelijk hard en geeft ze hun aantrekkelijke decoratieve paasglans.

Wat kwam eerst: het konijn of het ei? Met Pasen kunnen we onvoorwaardelijk voor het ei pleiten: Sinds het prille begin van het christendom wordt het ei beschouwd als een symbool van vruchtbaarheid, het staat voor nieuw leven en de opstanding van Christus. In veel streken moest de paashaas het echter eerst opnemen tegen illustere concurrenten als de vos, de koekoek en de ooievaar, of zelfs de kerkklokken die uit Rome naar huis vlogen, voordat hij zich kon vestigen als de exclusieve eierleverancier. Natuurlijk heeft niet alleen het ei zelf, maar ook de kleur ervan een bijzondere betekenis. In de invloedssfeer van de orthodoxe kerk werden eieren aanvankelijk uitsluitend rood geverfd - in de christelijke symboliek staat rood voor het bloed van Christus. Pas in de loop der tijd kwamen er andere kleuren en betekenissen bij, met regionale verschillen, vooral in de Latijnse kerk, bijvoorbeeld wit voor zuiverheid, geel voor wijsheid en oranje voor uithoudingsvermogen en kracht.

Naast het christelijke decoratieve doel was er ook een door en door functioneel doel dat leidde tot het verven van eieren en, in één adem, tot hardgekookte paaseieren: De boeren in de Middeleeuwen verfden hun eigen eieren rood om ze te onderscheiden van de eieren die ze aan hun landheer moesten afstaan. Tijdens de vastenperiode van veertig dagen, waarin geen eieren mochten worden gegeten, werden ze ook bewaard door ze te koken, de verschillende partijen elk in één kleur te verven en ze te bewaren. De kleurcodering gaf dus niet alleen een overzicht van de groeiende voorraad eieren, maar was ook een vroege vorm van de houdbaarheidsdatum: het gaf informatie over welke eieren het oudst waren en het eerst gegeten moesten worden.

Bepaalde fabricagestappen worden met de hand uitgevoerd. Kleine afwijkingen in grootte en kleur kunnen dus voorkomen.