Meer dan 130 miljoen jaar geleden behoorden de magnolia's tot de eerste planten die bloemen voortbrachten. In die tijd waren er geen bijen, maar wel kevers; tot op de dag van vandaag worden magnolia's bestoven door kevers. Een van de ongeveer 250 soorten is de groenblijvende Magnolia grandiflora. Als boom of meerstammige struik wordt hij tot 25 meter hoog, en zijn roomwitte bloemen behoren met 25 centimeter tot de grootste boombloemen van allemaal.

Magnolia's groeien op warme, vochtige, schaduwrijke plaatsen in het zuidoosten van Noord-Amerika en het Verre Oosten. De groenblijvende magnolia is een van de soorten die inheems was in de Nieuwe Wereld; dit is ook te herkennen aan het feit dat zij, net als al haar Amerikaanse neven, bloeit in de zomer - nadat de bladeren zijn uitgelopen. In tegenstelling tot de meeste andere magnolia-soorten, laat hij zijn bladeren niet vallen in de herfst. Hij wordt sinds de 18e eeuw in Zuid-Europa aangeplant als park- en laanboom. Op klimatologisch ongunstige plaatsen moet hij de winter doorkomen als kuipplant in een kas, dan is ook het gevaar van sneeuwbreuk geweken.

De intense bloemengeur van Periwinkle Magnolia wordt omschreven als "romig zoet met een delicate citrus nuance". Deze bloemige magnoliageur zit in de etherische olie die door middel van stoomdestillatie uit de bloemen wordt gewonnen. Er wordt ook een extract verkregen uit de bladeren, zaden en schors van de altijdgroene magnolia, die reeds door de Indianen werd gebruikt. De bioactieve stoffen magnolol en honokiol (het isomeer van magnolol) die het bevat, hebben een antibacteriële, ontstekingsremmende en antioxiderende werking. Bovendien heeft het een licht kalmerend effect.