De groenblijvende jojoba-struik groeit in de Sonorawoestijn, die delen van Mexico, Californië en Arizona beslaat. De enigszins ruig uitziende struik wordt ongeveer twee meter hoog en is perfect aangepast aan het droge klimaat: De penwortel, die tot tien meter diep kan reiken, voorziet de plant van water, en de leerachtige, mat grijsgroene bladeren worden door een waslaag beschermd tegen te veel verdampingsverlies. De kleine, gelige bloemen verschijnen van maart tot mei.

Er zijn vrouwelijke en mannelijke jojoba struiken. De onopvallende, witte bloemen van de vrouwelijke exemplaren brengen vruchten voort die aanvankelijk qua vorm, kleur en grootte lijken op grote, groene olijven. Wanneer ze rijp zijn, barsten de bruine en gerimpelde capsules open om de roodbruine zaden binnenin te onthullen. De teeltgebieden van de ziektebestendige jojoba-struik omvatten de VS, Israël, India en Kenia. Omdat de jojoba zeer droge plaatsen aankan, is hij van groot belang als cultuurplant voor onherbergzame streken.

Jojobazaden bestaan voor ongeveer 50% uit jojobaolie, die eigenlijk geen olie is, maar de enige in de natuur voorkomende was die bij kamertemperatuur in vloeibare vorm aanwezig is. De chemische structuur lijkt sterk op die van spermaceti, dat uit potvissen wordt gewonnen en niet langer wordt gebruikt, met goede reden. Jojobaolie oxideert niet, en kan dus niet ranzig worden. Het heeft een ontstekingsremmende en bacteriostatische werking; het bevat onder andere ook vitamine E, provitamine A en andere antioxidanten. Koudgeperste jojobaolie is helder goudgeel en licht geurend; geraffineerde olie daarentegen is kleurloos en reukloos.