Het IJslands mos heeft een dubbel misleidende naam: Het is noch typisch voor IJsland, noch is het een mos. Het is een korstmos - een hermafrodiet van schimmel en alg die in symbiose samenleven. De kussentjes van het korstmos, die ongeveer een handbreed hoog zijn, kunnen grote gebieden bedekken, vandaar dat het in Scandinavische landen "rotsgras" wordt genoemd. De bruingroene, leerachtige lobben krullen op in droge omstandigheden en vormen witgroene, gewei-achtige vertakte vormen.

Dit korstmos is wijdverspreid in de gematigde breedten van het noordelijk en zuidelijk halfrond - ook in Duitsland, hoewel het hier beschermd is. Het IJslandse mos gedijt goed op voedselarme plaatsen zoals bergen, heidevelden en toendra's, maar is uiterst gevoelig voor luchtverontreiniging; daarom wordt het zelden in de buurt van nederzettingen aangetroffen. Bovendien groeit het, zoals bijna alle korstmossen, zeer langzaam. Daarom is IJslands mos meestal afkomstig van wilde collecties. Hij wordt in de nazomer geoogst en op een donkere plaats te drogen gelegd.

In de farmacie staat IJslands mos bekend als "korstmos" (Latijn voor "lichen"). Het bestaat tot 50% uit slijmvormende polysachariden, die bij inwendige inname een beschermend laagje over de slijmvliezen van mond, keel en maag leggen en daardoor irritatieverlichtend werken. Bovendien heeft het een milde antibiotische eigenschap die helpt bij ontstekingen van de luchtwegen en het maagdarmkanaal. Door zijn zachte werking is IJslands mos geschikt voor kinderen en ouderen. Bittere stoffen zijn verantwoordelijk voor de ongewone smaak, die ook de eetlust opwekt.