De hennepplant is een van de weinige klimplanten waarvan de ranken met de klok mee winden (van bovenaf gezien). Ten noorden van de Alpen werden hops ten laatste vanaf de 8e eeuw in kloosters geteeld als een krachtig specerij- en bewaarmiddel. De doorbraak kwam met het Beierse reinheidsgebod van 1516, dat bepaalde dat bier alleen met hop mocht worden verduurzaamd. Andere bierbestanddelen, zoals het psychoactieve henbane, behoren sindsdien tot het verleden.

Overal waar een gematigd klimaat heerst in Eurazië en Noord-Amerika, komt de wilde vorm van de hop voor in oeverbossen en langs bosranden. Hop is tweehuizig, d.w.z. er zijn mannelijke en vrouwelijke planten. Deze laatste vormen schubvormige vruchttrossen ("hopbellen") die eind augustus, begin september rijpen. De overblijvende plant wordt geteeld in hoptuinen; een van de grootste hopteeltgebieden ter wereld is het Beierse Hallertau, ook bekend als Holledau. Daar groeit de hop, onder optimale omstandigheden, tot acht meter hoog aan draden - tot 30 cm per dag.

Hildegard von Bingen schreef over hop: "De bitterheid ervan voorkomt rotting". De harsachtige, kleverige vruchtschubben zijn namelijk bijzonder rijk aan bitterstoffen met een antibiotische werking; de bitterzuren humulon en lupulon vormen het grootste bestanddeel. Bittere en looistoffen zijn ook verantwoordelijk voor de eetlustopwekkende en spijsvertering bevorderende eigenschappen van hop. Andere bestanddelen van hopbellen zijn werkzame plantenpigmenten (flavonoïden). Sommige nieuwere hopvariëteiten bevatten minder bitterstoffen en meer etherische oliën ("aromahop").