Faber-Castell potlood met opzetstuk

Het beroemdste potlood in dit land is de "Groene", officieel de Castell 9000 genoemd. In 2020 zal hij 115 jaar oud zijn - en dat spreekt voor zijn kwaliteit - maar hij blijft zich even fris en slim gedragen als in zijn bloeitijd. Hier is het in een speciale versie als een kort potlood voor een borstzakje en potloodlus, met een clip-on verlengstuk dat dient als stiftbeschermer en waar ook een puntenslijper in past.

"Een potlood - als je het zelf zou moeten maken! Stel je voor dat de mensheid weg is: en je moet een potlood maken!!! - Magie!" (Arno Schmidt)

Het potlood is onterecht genoemd: er zit geen spoor van lood in. Dit was alleen het geval bij een voorganger uit de 15e eeuw - Dürer, bijvoorbeeld, tekende met lood/tin-gelegeerd lood. De geschiedenis van het potlood in de moderne betekenis van het woord begint pas in de 17e eeuw. Toen werden de Engelse grafietmijnen ontdekt en werd het materiaal voor het eerst gedolven. Door zijn vaste structuur (de rasterlagen van grafiet glijden onder druk gemakkelijk van elkaar af) was het voorbestemd voor gebruik in potloodstiften. Echter: de uit het massieve stuk gezaagde grafietdraden waren kostbaar. Dit veranderde pas toen de Fransman Nicolas-Jacques Conté en de Oostenrijker Joseph Hardtmuth aan het eind van de 18e eeuw een proces ontwikkelden om grafietloodjes in keramiek te produceren. Zij mengden grafietstof met klei en bakten de loodjes in een oven, waarbij de hardheid van het lood kon worden bepaald door de hoeveelheid klei en de duur van het bakken. De hardheidsgraad wordt volgens de Engelse benamingen - en van zacht naar hard - aangegeven met de afkortingen B (zwart), HB (hard-zwart), F (stevig) en H (hard), waarbij de B- en H-varianten bovendien worden onderscheiden door getallen van 2 tot 9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).