Cretacolor Monolith grafietpotlood

Een stuk grafiet dat in de vorm van een potlood is gegoten: iets korter dan een potlood met een houten omhulsel, maar twee keer zo zwaar, comfortabel in de hand met een uitstekende balans, die het zelfs behoudt als het tot de helft is gekrompen. Grafische kunstenaars zijn bekend met het grafietpotlood en hebben de volledig ondoorzichtige punt nodig om te tekenen en arceringen te maken. In de hardere gradaties (HB, 2B) is het echter ook een perfect, soepel en vloeiend schrijfgereedschap. Bovendien is het zware stuk met het glanzende, heldere lakoppervlak prettig voor de hand en het oog. Het is het beste te slijpen met schuurpapier. Als je een slijper gebruikt, is voorzichtigheid geboden: Het grafiet komt er in hele fijne schilfertjes af en het potlood is na een klein beetje materiaalverlies weer klaar om te schrijven en te tekenen.

Cretacolor is een van de Oostenrijkse erfgenamen van het beroemde voormalige keizerlijke en koninklijke bedrijf "Koh-I-Noor", opgericht door Josef Hardtmuth. Koh-I-Noor" bedrijf opgericht door Josef Hardtmuth. Het grafietpotlood komt uit een van de voormalige Koh-I-Noor productiefabrieken in Hirm, Burgenland.

"In potlood - als je het zelf zou maken! Stel je voor dat de mensheid verdwenen is: en je moet een potlood maken!!! - Magie!" (Arno Schmidt)

Het wordt verkeerd genoemd: er zit geen spoor van lood in het potlood. Dit was alleen het geval bij een voorganger uit de 15e eeuw - Dürer tekende bijvoorbeeld met lood/tin gelegeerde stiften. De geschiedenis van het potlood in de moderne betekenis van het woord begon pas in de 17e eeuw. Toen werden de Engelse grafietmijnen ontdekt en werd het materiaal, waarvan de stevige structuur (de rasterlagen van grafiet glijden gemakkelijk van elkaar af onder druk) voorbestemd was voor gebruik in potloodstiften, voor het eerst gedolven. Grafietstiften gezaagd uit een massief stuk waren echter kostbaar. Dit veranderde pas toen de Fransman Nicolas Jacques Conté en de Oostenrijker Josef Hardtmuth aan het einde van de 18e eeuw een methode ontwikkelden om grafietstiften te maken met behulp van keramiek. Ze mengden grafietstof met klei en bakten de loodjes in een oven, waarbij de hardheid van het lood kon worden bepaald door de hoeveelheid klei en de baktijd.

De hardheidsgraad wordt volgens de Engelse benamingen - en van zacht naar hard - aangegeven met de afkortingen B (zwart), HB (hardzwart), F (stevig) en H (hard), waarbij de B- en H-varianten bovendien worden onderscheiden door getallen van 2-9 (hoe hoger het getal, hoe zachter of harder het lood).